الکترونیک، دانشی‌ست که به موضوع عبور جریان الکتریکی از چیزهایی مانند نیمه‌رساناها، مقاومت‌ها، القاگرها و خازن‌ها و آثار آن می‌پردازد. الکترونیک همچنین شاخه‌ای از فیزیک است.
طراحی و ساخت مدارهای الکترونیکی برای حل مشکلات عملی، قسمتی از مباحث موجود در مهندسی الکترونیک را تشکیل می‌دهد.[۱]
الکترونیک از علم و تکنولوژی الکتریکی و الکترومکانیکی فاصله گرفته‌است، که با ژنراتور، توزیع، انتقال، ذخیره و تبدیل انرژی الکتریکی به سایر اشکال انرژی و برعکس، با استفاده از ابزاری چون سیم‌ها، موتورهای الکتریکی، باتری‌ها، کلیدها، رله‌ها، ترانسفورماتورها، مقاومت‌ها و سایر اجزای غیرفعال است. این تمایز از سال ۱۹۰۶ و با اختراع ترایود به وسیله لی دفارست آغاز شد که تقویت سیگنال‌های رادیویی و شنیداری ضعیف بدون ابزار غیر مکانیکی صورت گرفت. قبل از ۱۹۵۰ نام این رشته «تکنولوژی رادیویی» بود زیرا کاربرد اصلی آن در طراحی و تحلیل فرستنده‌ها و گیرنده‌های رادیویی و لامپ‌های خلأ بود.
هرچند در برخی موارد مطالعه اِلِمان‌های (قطعات) جدید نیمه‌رسانا و فناوری‌های نزدیک به آن شاخه‌ای از فیزیک (حالت جامد) در نظر گرفته می‌شود، این نوشتار بیشتر به مفاهیم مهندسی الکترونیک می‌پردازد.
منبع:ویکی پدیا
