مدارهای الکترونیکی را می‌توان به دو گروه تقسیم کرد: آنالوگ و دیجیتال. یک دستگاه الکترونیکی ممکن است که از یک گروه یا ترکیبی از این دو گروه مداری تشکیل شده باشد.
اغلب دستگاه‌های الکترونیکی آنالوگ؛ مانند گیرنده‌های رادیویی، از ترکیبی از چند مدار ساخته شده‌اند. مدارهای آنالوگ با سطح ولتاژهای متنوع (و پیوسته‌ای) سر و کار دارند، بر خلاف مدارهای دیجیتال که تنها دو سطح ولتاژ در آن‌ها تعریف شده‌است.
مدار دیجیتال، از حضور حداقل یک قطعه دیجیتالی در کنار سایر قطعات ساخته می‌شود.
در این نوع، هسته اصلی مدار یک میکروپروسسور یا میکروکنترل گر و یا یک IC است که با سیگنال های گسسته (یا همان دیجیتال) و پیوسته (یا همان آنالوگ) به صورت همزمان یا مجزا در ارتباط است.
مدارهای آنالوگ صرفا از قطعات غیر دیجیتالی مثل خازن و مقاومت و سلف و … تشکیل شده‌اند که فقط با سیگنال های آنالوگ کار می‌کنند.
منبع تغذیه یا باتری نقش پمپ محرک مدار را ایفا می‌کند که باعث می‌شود جریان از سمت با پتانسیل بیشتر در مدار جاری شده و با عبور از قطعه‌ها به پتانسیل کمتر برود.
جریان فقط در یک مدار بسته برقرار می‌شود و اگر در یک محل از مدار فاصله ای بیفتد جریان قطع خواهد شد.
به این حالت مدار باز (open circuit) گفته می‌شود.
اگر مدار را بدون حضور هیچ قطعه ای ببندیم و دو سر منبع ولتاژ را با یک سیم به‌هم وصل کنیم، در اثر این اتفاق و بنابر قانون اهم به دلیل صفر بودن مقاومت، جریان بینهایت از سیم گذشته و منبع تغذیه و سیم خواهند سوخت.
به این حالت از مدار اتصال کوتاه (Short Circuit) گفته می‌شود.
منبع:ویکی پدیا
